Zespół wokalny Cantores Jadvigenses powstał w 2001 roku. Grupa młodzieży pragnąca śpiewać bardziej ambitne utwory wokalne, postanowiła stworzyć samodzielne młodsze skrzydło chóru działającego w Płocku przy tamtejszej parafii pw. św. Jadwigi Królowej. 
Podczas dziesięcioletniej historii istnienia Zespołu bywały chwile piękne i trudne. Laury zdobywane na przeglądach pieśni religijnej przeplatały się z wielomiesięcznymi przerwami w działalności muzycznej. Niemniej jednak grupa nie poddawała się, a chęć wspólnego śpiewania i chwalenia Boga zaowocowały utrwaleniem wielu wartościowych pieśni, od chorału gregoriańskiego i utworów muzyki dawnej (motety), poprzez polskich mistrzów renesansu (np. Wacław z Szamotuł) i wielkich kompozytorów zagranicznych (W. A. Mozart, G. F. Haendel, A. Lotti), do kanonów z Taizé (w opracowaniu np. J. Gałuszki) i polskich pieśni religijnych w wielogłosowej aranżacji: T. Flaszy, W. Sołtysika, S. Wiechowicza, N. Blachy, S. Niewiadomskiego i innych.
Zespół posiada w repertuarze Msze łacińskie: De Angelis i wielogłosową Mszę Pawła Bębenka. Wieloletnią tradycję parafii św. Jadwigi Królowej stanowi śpiew kolęd i pastorałek przed uroczystą Eucharystią w noc Bożego Narodzenia, a także wykonanie Pasji w Niedzielę Palmową i w Wielki Piątek autorstwa płockiego kompozytora ks. Kazimierza Starościńskiego.
Cantores Jadvigenses pełni posługę liturgiczną podczas uroczystości parafialnych i diecezjalnych. W roku 2006 Zespół śpiewał podczas obchodów 650-lecia płockiej fary - najstarszego kościoła w mieście, niejednokrotnie towarzyszył również maturzystom, nauczycielom i wychowawcom diecezji płockiej podczas ich dorocznych pielgrzymek na Jasną Górę.
Uwieńczeniem dziesięcioletniej działalności Zespołu było nagranie w styczniu 2011 roku płyty z dawnymi polskimi pieśniami wielkopostnymi.

***

DAWNA POLSKA PIEŚŃ PASYJNA

Gatunek pieśni kościelnej rozwijał się w Polsce równolegle ze śpiewem liturgicznym tworzonym wyłącznie w języku łacińskim. Pieśń z trudem torowała sobie drogę do wykorzystania jej w ramach liturgii i choć była wykonywana przez wiernych podczas czynności liturgicznych, długo nie została uznana za śpiew liturgiczny. Dopiero po Soborze Watykańskim II zyskała rangę śpiewu liturgicznego.
Wrażliwa dusza Polaka upodobała sobie od wieków Mękę Pańską jako przedmiot rozważań i śpiewów. Stąd pieśni pasyjne, obok wielkanocnych, należą do najdawniejszych przejawów twórczości paraliturgicznej. Były one wprowadzane nie tylko do nabożeństw, ale śpiewano je także przy innych okazjach, np. podczas pasyjnych dramatów liturgicznych, w czasie prac domowych i polnych, czy też w ramach specjalnie organizowanych wieczornych spotkań w rodzinach. Można z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, iż ukoronowaniem polskiej twórczości pasyjnej jest nabożeństwo „Gorzkich Żali” powstałe z początkiem XVIII wieku w warszawskim kościele św. Krzyża.
Nawiązując do tych tradycji płocki zespół „Cantores Jadvigenses” dokonał wyboru 11 pieśni powstałych w okresie od XVI-XVIII wieku i postanowił poprzez nagranie wskrzesić niektóre zapomniane utwory do nowego życia. Śpiewacy mają przy tym pełną świadomość, że kilka z nich nie utraciło nigdy swojej aktualności i śpiewa się je w naszych świątyniach do dnia dzisiejszego (np. „Krzyżu święty” czy „Dobranoc, Głowo święta”).
Prezentowana płyta została uporządkowana chronologicznie: od śpiewów najstarszych do późniejszych. Autorzy tekstów nie są znani (poza jednym – bł. Władysławem z Gielniowa). Również anonimowi pozostają kompozytorzy melodii. Mimo to przepiękne te utwory stały się w ciągu wieków własnością wierzącego ludu i dają świadectwo jego niezwykłej pobożności.
Wykonawcy wykorzystali niemal wszystkie możliwe środki muzyczne: śpiew solowy, monodyczny śpiew zespołowy, śpiew wielogłosowy, a także towarzyszenie organowe. Tworzy to bogatą mozaikę ukazującą różnorodność tych zdawało by się prostych utworów. Oczywiście, koneserzy dawnej muzyki kościelnej mogą stawiać pytania o charakter wykonania, o zgodność akompaniamentu organowego ze stylem poszczególnych utworów (modalizm), o wykorzystanie innych możliwości (pieśń w opracowaniu wielogłosowym a cappella) itp. Takie jednak problemy niech roztrząsają w poważnych dyskusjach specjaliści.
To w dużej mierze pionierskie nagranie w myśl założeń wydawców, trafiając do rąk i uszu odbiorców, ma spełniać dwa podstawowe zadania: służyć słuchaniu i medytacji. Wydaje się, że cel ten został w wykonaniach jasno ukazany.
Niech więc wydobyte z zapomnienia skarby polskiej religijnej kultury muzycznej zyskają uznanie i przybliżą wszystkim zainteresowanym wagę Męki Pańskiej podjętej dla zbawienia człowieka.

Ks. Ireneusz Pawlak